Uzależnienie od hazardu

Dotychczasowe badania pokazują, że patologiczni hazardziści i narkomani mają wiele takich samych genetycznych predyspozycji do impulsywności i poszukiwania nagród. Tak jak osoby używające substancji psychoaktywnych potrzebują coraz mocniejszych zastrzyków, aby się odurzyć, tak nałogowi hazardziści podejmują coraz bardziej ryzykowne przedsięwzięcia. Podobnie zarówno narkomani, jak i problemowi hazardziści doświadczają objawów odstawienia, gdy są oddzieleni od substancji chemicznych lub dreszczyku emocji, których pragną. Kilka badań sugeruje, że niektórzy ludzie są szczególnie podatni zarówno na uzależnienie od narkotyków, jak i kompulsywny hazard, ponieważ ich układ nagrody jest z natury niedostatecznie aktywny – co może częściowo wyjaśniać, dlaczego przede wszystkim szukają silnych wrażeń.

Co jeszcze bardziej przekonujące, neurobiolodzy odkryli, że narkotyki i hazard w podobny sposób zmieniają wiele tych samych obwodów mózgowych. Te spostrzeżenia pochodzą z badań przepływu krwi i aktywności elektrycznej w mózgach ludzi, którzy wykonują różne zadania na komputerach, które albo naśladują gry kasynowe, albo testują kontrolę impulsów. W niektórych eksperymentach wirtualne karty wybrane z różnych talii zarabiają lub tracą pieniądze gracza; inne zadania wymagają od kogoś szybkiego reagowania na poszczególne obrazy migające na ekranie, ale nie reagowania na inne.

Niemieckie badanie przeprowadzone w 2005 roku z wykorzystaniem takiej gry karcianej sugeruje, że problemowi hazardziści – na przykład narkomani – stracili wrażliwość na swój haj: gdy wygrywali, badani mieli niższą niż typowa aktywność elektryczną w krytycznym obszarze układu nagrody mózgu. W badaniach przeprowadzonych w 2003 r. na Uniwersytecie Yale i w 2012 r. na Uniwersytecie w Amsterdamie wykazano, że patologiczni hazardziści biorący udział w testach mierzących ich impulsywność mieli niezwykle niski poziom aktywności elektrycznej w przedczołowych obszarach mózgu, które pomagają ludziom oceniać ryzyko i tłumić instynkty. Osoby uzależnione od narkotyków często mają apatyczną korę przedczołową.

Dalsze dowody na to, że hazard i narkotyki zmieniają mózg w podobny sposób, pojawiły się u niesamowitej grupy ludzi: osób cierpiących na chorobę neurodegeneracyjną, czyli chorobę Parkinsona. Choroba Parkinsona, charakteryzująca się sztywnością i drżeniem mięśni, jest spowodowana śmiercią neuronów wytwarzających dopaminę w części śródmózgowia. W ciągu ostatniej dekady badacze zauważyli, że niezwykle duża liczba pacjentów z chorobą Parkinsona – od 2 do 7 procent – ​​to kompulsywni hazardziści. Leczenie jednego zaburzenia najprawdopodobniej przyczynia się do pojawienia się innego. Aby złagodzić objawy choroby Parkinsona, niektórzy pacjenci przyjmują lewodopę i inne leki zwiększające poziom dopaminy. Naukowcy sądzą, że w niektórych przypadkach wynikający z tego napływ substancji chemicznych modyfikuje mózg w sposób, który sprawia, że ​​ryzyko i nagrody – powiedzmy te związane z grą w pokera – stają się bardziej atrakcyjne i pochopne decyzje, którym trudniej się oprzeć.

Nowe zrozumienie kompulsywnego hazardu pomogło także naukowcom na nowo zdefiniować samo uzależnienie. Podczas gdy eksperci dawniej myśleli o uzależnieniu jako o uzależnieniu od substancji chemicznej, obecnie definiują je jako wielokrotne dążenie do satysfakcjonującego doświadczenia pomimo poważnych konsekwencji. Doświadczeniem tym może być haj po kokainie lub heroinie albo dreszczyk emocji związany z podwojeniem pieniędzy w kasynie.

„Wcześniej uważano, że aby się uzależnić, trzeba zażyć lek zmieniający neurochemię mózgu, ale teraz wiemy, że prawie wszystko, co robimy, zmienia mózg” – mówi

mówi Timothy Fong, psychiatra i ekspert ds. uzależnień na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles.

„To logiczne, że niektóre wysoce satysfakcjonujące zachowania, takie jak hazard, mogą również powodować dramatyczne zmiany fizyczne”